Een hoofdstuk dat wordt afgesloten

Een hoofdstuk dat wordt afgesloten

Je weet vast wel hoe dat gaat in het leven. Om verder te komen, moet je het oude loslaten. Net als bij een boek dat je leest, sla je de bladzijden om en begint er een nieuw hoofdstuk nadat het oude is afgesloten. Maar wanneer is het tijd daarvoor?

In veel gesprekken hoor ik steeds weer dat we vrienden kunnen kiezen, maar onze familie niet. Hoe waar dat is, realiseerde ik me pas echt toen ik ouder werd.

Dat dingen die gebeuren zich zo diep kunnen manifesteren zonder dat je het merkt, dat hoop veel verder gaat dan je je kunt voorstellen en ook echt als laatste sterft, zijn geen pure levenswijsheden. Het zijn keiharde feiten. Feiten die we allemaal kennen. Door het leven heen kom ik steeds weer op dezelfde knelpunten terecht. En ook al wenste en hoopte ik voor mezelf dat deze zouden verdwijnen, dat was niet het geval. De confrontatie daarmee is de enige manier om het wiel in een andere richting te draaien. Een hoofdstuk sluit zich alleen daardoor dat je het bewust doet.

Al jarenlang komt in gesprekken met mensen en klanten, of dat nu tijdens coachingsessies is of gewoon tijdens een etentje, steeds weer hetzelfde naar voren. Veel mensen worstelen met hun familiegeschiedenis. Relaties met hun vader, moeder, broers en zussen of, zoals in mijn geval, met iedereen. Relaties die eigenlijk geen relaties zijn en dat ook nooit zijn geweest. Het niet kunnen begrijpen waarom en de vragen wat er in vredesnaam zo mis is gegaan. De problemen bij jezelf zoeken en dat de schade die zich in al die tijd heeft opgestapeld, dieper gaat dan je zou willen of dan je je bewust bent. En dat alles loopt als een rode draad door al die jaren heen. Door je hele leven. Totdat je dat hoofdstuk afsluit.

Vorige week heb ik een van die hoofdstukken afgesloten.

Het hoofdstuk vader en zoon.

Zoals je uit eerdere blogs van mij weet, was onder andere de relatie met mijn vader niet bepaald een sprookje. En dat hoefde ook niet. Maar ik had gehoopt dat hij meer interesse in mij zou hebben. Ik had gehoopt dat ik de zoon zou zijn om trots op te zijn. Ik weet dat je dat niet kunt afdwingen. En toch blijf je hopen.

Na de scheiding van mijn ouders heeft mijn vader zich ten doel gesteld om ons zo ver te brengen dat we op eigen benen konden staan. En dat is hem gelukt. Hij heeft zijn taak als vader vervuld. Daar valt niets op aan te merken. Als gescheiden vader heeft hij twee tienerkinderen grootgebracht, en dat met de weinige middelen die we hadden. Maar daarbij zijn middelen vergeten die gratis waren geweest. Liefde, geborgenheid en aandacht heb ik niet gevoeld en toch mijn hele leven gezocht. Er was zo weinig voor nodig geweest, zulke kleine gebaren die een teken hadden gegeven. Ik wilde erbij horen, gezien worden, ik wilde zo graag geliefd worden. Ik had alles gegeven om eens in mijn leven uit het diepst van mijn hart te horen dat mijn vader oprecht trots op me was.

Maar om ergens trots op te kunnen zijn, moet je iemand kennen, moet je weten wat iemand doet. En dat is precies het punt van het verhaal. Mijn vader wist nooit echt wat ik deed of wie ik was. Hij wist niet waar ik in geïnteresseerd was. Hij wist niet waar ik goed in was of waar ik bang voor was. Daarom miste ik zijn steun in al deze fasen van mijn ontwikkeling. Een hand die me begeleidde in een donkere tijd, dat zou mooi geweest zijn. Natuurlijk heeft het me sterker gemaakt, omdat ik het alleen moest doorstaan, maar ik had graag wat zwakker willen zijn als ik die steun, die liefde had gekregen waar ik zo naar op zoek was.

Het is niet zo dat mijn vader ons niet mocht of zo. Het was alleen zo dat de gevoelens niet werden getoond, niet tot uiting kwamen.

Zo weinig had zoveel impact kunnen hebben.

Het is nu 12 jaar geleden dat ik mijn vader voor het laatst heb gesproken. Waarom dat zo is, weet ik niet. Ik ken zijn kant niet. Mijn kant stopte ermee om altijd zelf het initiatief te moeten nemen. Ik verhuisde naar een ander land en ik was niet eens waardevol genoeg om afscheid te nemen. Geen “hoe gaat het in het nieuwe land”, “wat doe je” en “heb je iets nodig”, niets. Geen enkele interesse. Hij kent zelfs mijn man niet.

Ja, en zo stopte ik langzaam mijn pogingen om contact te zoeken.

En toch hoop je. Zo erg! Hoe geweldig zou het zijn om mijn vader om advies te kunnen vragen. Dat hij geïnteresseerd is in hoe alles verandert. Elkaar begeleiden, zoals je dat toch doet? Toch?

Maar zo ga ik al 12 jaar door. In het begin was de frustratie extreem groot. Woede vermengde zich met hoop, totdat door de jaren heen de woede verdroogde en plaats maakte voor leegte en eenzaamheid in de vader/zoon-geschiedenis. Vandaag de dag zijn we vreemden voor elkaar, die vroeger ook leuke en vrolijke momenten hadden. Een vader die leeft en toch op de een of andere manier dood lijkt te zijn.

Zo kwam er vorige week een einde aan een hoofdstuk. Mijn vader is nu meer dan 80 jaar oud. Het is tijd om afscheid te nemen. Want ik ga ervan uit dat we elkaar niet meer zullen zien. En als dat wel zo is, dan is er in al die jaren zoveel gebeurd dat we elkaar niet meer kennen. Uit het niets nam ik een videoboodschap op en stuurde die op. Niet uit kwaadaardigheid, maar puur als een bal die ik altijd bij me droeg. Het was nu tijd om die bal weg te spelen. Ik wilde niet dat mijn vader zou sterven zonder dat ik mijn gedachten over hem had uitgesproken. Ik heb het recht om te zeggen dat ik het niet oké vind en dat het me pijn heeft gedaan. Hij moet weten wat ik miste en dat ik daardoor veel verdrietige momenten in mijn leven heb gehad. Dat ik eenzaam was en hem nodig had.

Als mijn ouders er op een dag niet meer is, zal er rust in mijn hart komen. Want met hun dood zal ook de stille hoop sterven. Ook al zal dat nooit gebeuren, vandaag bestaat nog steeds de mogelijkheid om te veranderen. Om de bal te pakken en samen het “balspel” opnieuw te ontdekken. De hoop sterft als laatste.

Zo is dit hoofdstuk voor mij vandaag afgesloten. Met het afscheid, de herinneringen en de beste wensen voor de komende jaren is de bladzijde omgeslagen, is het boek gesloten en dat is goed zo.

Een hoofdstuk dat wordt afgesloten.

Liefs, Marco

PS: Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat we moeten stoppen met schuldgevoelens met ons mee te dragen. Je moet je openstellen en zeggen wat je op je hart hebt. Dan kan de ander er iets mee doen. Of hij doet niets. Maar dan heb je in ieder geval je deel gedaan en jezelf geopenbaard. Dat maakt je vrij, open en maakt ruimte voor iets nieuws.